Υποθέστε πώς λαμβάνετε μέρος στην εκστρατεία του Αννίβα κατά της Ιταλίας. Να περιγράψετε τα προβλήματα που συναντήσατε, καθώς και τα συναισθήματά σας μετά την σπουδαία νίκη του στρατού σας στις Κάννες (216 π.Χ.).
Ξεκινώντας από την Ισπανία με στρατηγό τον Αννίβα Βάρκα, για να επιτεθούμε στους Ρωμαίους, με τους οποίους έχουμε ανταγωνισμό για το ποιος θα κυριαρχήσει στην δυτική Μεσόγειο και τη Σικελία, ήξερα πως το ταξίδι που είχαμε μπροστά μας ήταν τεράστιο. Εξαιτίας του ότι οι ελέφαντες είναι σημαντικά ζώα στην πατρίδα μας, την Καρχηδόνα, για να μεταφέρει πράγματα και για να μετακινούμαστε, ξεκίνησε το ταξίδι πάνω σε ελέφαντες. Ύστερα από μήνες, φτάσαμε στα Πυρηναία και ήμασταν όλοι κουρασμένοι από το ταξίδι, γι’ αυτό κάναμε διάλειμμα για ανεφοδιασμό και για να ξεκουραστούμε τόσο εμείς, όσο και οι καημένοι οι ελέφαντες που μας μετέφεραν. Όταν ξαναρχίσαμε
το ταξίδι μας μέσα από αυτά τα πελώρια βουνά, τότε όλοι καταλάβαμε πως δεν είχαμε δει και ζήσει τίποτα ακόμη και η ταλαιπωρία που είχαμε ήδη περάσει ήταν πολύ μικρότερη από αυτό που ξεκινούσε τώρα. Κανένας μας δεν σκεφτόταν να τα παρατήσει και ήμασταν αφοσιωμένοι στον στόχο. Συνεχώς έπεφτε πυκνό και οι ελέφαντες με τεράστια δυσκολία σήκωναν τα πόδια τους. Τα δόντια μας χτυπούσαν και το τσουχτερό κρύο μας διαπερνούσε. Μετά από πολύ καιρό δοκιμασίας της σωματικής και ψυχικής μας δύναμης, επιτέλους καταφέραμε να διασχίσουμε τα Πυρηναία.
Συνεχίσαμε το ταξίδι μας και ήμασταν πιο χαλαροί, αφού πιστέψαμε πως τα δύσκολα είχαν περάσει, μιας και τώρα βαδίζαμε σε πεδιάδα. Έπειτα από μήνες είδαμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται, αφού τώρα μπροστά μας είχαμε τις Άλπεις. Σταματήσαμε για ξεκούραση και ανεφοδιασμό και ξαναρχινήσαμε το ταξίδι μας μέσω των Άλπεων. Όλοι είχαμε καταλάβει από την πρώτη στιγμή κιόλας, πως ήταν πιο μεγάλη δοκιμασία για όλους μας. Οι ελέφαντες δυσκολεύονταν όλο και περισσότερο. Και όσο ανεβαίναμε, τόσο νοσταλγούσαμε τα Πυρηναία. Εγώ ένιωθα σαν να ήμουν καλυμμένος από πάγο και τα χέρια και τα πόδια μου άρχισαν να μην κινούνται. Περιφερόμασταν μέρες και νύχτες ατέλειωτες, ώσπου τελικά καταφέραμε να διασχίσουμε τις τεράστιες Άλπεις.Με το που μπήκαμε στα εδάφη της Ιταλίας είχαμε δύο μάχες με τους Ρωμαίους. Η πρώτη ήταν στον ποταμό Τρέβια στην βόρεια Ιταλία . Έπειτα τον επόμενο χρόνο δώσαμε την μάχη στη λίμνη Τρασιμένο. Εν τω μεταξύ, οι Ρωμαίοι άρχισαν να μας δημιουργούν προβλήματα ανεφοδιασμού, αφού ήμασταν ήδη πολύ μακριά από την πατρίδα μας. Επίσης, ήταν δύσκολο το γεγονός ότι είχαμε να αντιμετωπίσουμε τους Ρωμαίους στην πατρίδα τους, που ήταν ένα σημαντικό πλεονέκτημα γι’ αυτούς. Μπροστά μας απλωνόταν μια τεράστια πεδιάδα και δεν το πιστεύαμε πως είχαμε φθάσει στην τελική ευθεία και η Ρώμη ήταν όλο και πιο κοντά μας. Καθώς προχωρούσαμε, εγώ άρχισα να νιώθω ανακούφιση που τέλειωνε επιτέλους το μακρινό μας ταξίδι, αλλά και φόβο αφού ήξερα, και όλοι ήξεραν, πως οι Ρωμαίοι θα επιχειρούσαν να μας αποκρούσουν. Έτσι και έγινε, το επόμενο πρωί, στις 2 Αυγούστου, δόθηκε μάχη – που κάποιος θα την έλεγε και τιτανομαχία – στις Κάννες. Ο ήλιος ανέτειλε πάνω από τα κεφάλια των Ρωμαίων, οι οποίοι με επικεφαλείς τους ύπατους Λεύκιο Αιμίλιο Παύλο και Γάιο Τερέντιο Βάρρωνο, παρατάχθηκαν για να μας συντρίψουν. Εγώ, οι συμπολεμιστές μου, καθώς και ο στρατηγός μας Αννίβας ορμίσαμε πάνω στους αντιπάλους μας με θάρρος στην καρδία και ελπίζοντας σε μια ανταμοιβή και μια δικαίωση μετά από την βασανιστική πορεία που προηγήθηκε. Η μάχη ήταν σκληρή, αλλά κανένας δεν τα παράτησε. Τελικά, είδαμε τους Ρωμαίους να υποκύπτουν στην δύναμη και την αντοχή μας. Πετύχαμε μια ένδοξη και σπουδαία νίκη που πιστεύω πως θα μείνει στην Ιστορία ως μια σπουδαία επικράτηση του γενναίου στρατού των Καρχηδονίων στις Κάννες.
Όταν όλα είχαν τελειώσει, η χαρά μου δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί με λόγια και το ίδιο ισχύει και για τους ατρόμητους συμπολεμιστές μου καθώς επίσης και για τον σπουδαίο μας στρατηγό Αννίβα
Σάββας Καμένος
φτάσουν. Εκεί κατασκηνώσαμε για περίπου δύο μέρες και μετά αρχίσαμε το κατέβασμα του βουνού. Από τις κορυφές του βουνού έπεφτε το χιόνι και μας δυσκόλεψε περισσότερο, αφού ο δρόμος ήταν στενός και κατηφορικός. Ο δρόμος γλιστρούσε και πέφταμε συνεχώς στους γκρεμούς. Είχαμε εξαντλήσει τις δυνάμεις μας, αφού δεν μπορούσαμε να εφοδιαστούμε με τρόφιμα και νερό, επειδή βρισκόμασταν σε μια απόκρημνη περιοχή. Όταν φτάσαμε στις Κάννες, συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε λιγότερο στρατό από τους Ιταλούς. Παρόλα αυτά δε χάσαμε το ηθικό μας. Με τόλμη και αποφασιστικότητα καταφέραμε να νικήσουμε. Αυτό μας έδωσε μια μεγάλη ανακούφιση για να συνέχουμε τον πόλεμο με τους Ρωμαίους που μας περίμεναν στην Αφρική. Καλυψώ Επιφανίου Β΄5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.